گونه جدیدی از دایناسور کشف شده است که پرهایی براق برای جذب جفت یا ترساندن دشمنان دارد. 

این دایناسور موسوم به اوبی‌راجارا جوباتوس، حدود ۱۱۰ میلیون سال پیش می‌زیسته و پرهای زینتی براقی داشته است شامل یالی خزمانند و بلند و روبان‌هایی که از شانه‌هایش بیرون زده بود.  

پژوهشگران می‌گویند که این دندانه‌های روی شانه‌ها، فلس، خز یا پر نبوده است. آنان بر این باورند که این ویژگی مختص این جانور بوده است. هریک از این روبان‌ها در سرتاسر قسمت وسط دارای لبه تیزی است. 

محققان این نمونه را با حفاری دو تخته سنگ به دست آوردند و با استفاده از پرتوی اکس اجزای اسکلت و بافت‌های نرم پنهان در آن را کشف کردند. از جمله کشفیات‌شان بخشی از یال دراز و کلفتی بود که در سراسر پشت جانور قرار داشت و تقریباً سالم باقی مانده بود. تمام سطح بازوهای جانور نیز پوشیده از باله‌هایی خزمانند بود. 

این دایناسور را گروهی از محققان بین‌المللی به سرپرستی استاد دیوید مارتیل و رابرت اسمیت، هر دو از دانشگاه پورتموث، و نیز استاد دینو فری، از موزه ایالتی تاریخ طبیعی کارلسروهه آلمان، کشف کردند. این گروه کار بررسی سنگ‌واره‌های موجود در این موزه را انجام می‌دادند. 

در این پژوهش آمده است که این جانور یال مذکور را با ماهیچه‌های متصل به آن بلند می‌کرده است؛ درست مانند خارپشت که وقتی احساس خطر می‌کند، خارهایش را بلند می‌کند. 

استاد مارتیل گفت: «ویژگی نامعمول این جانور وجود دو نوار احتمالاً سخت و بسیار دراز در دو سمت شانه‌هایش است که احتمالاً برای نمایش دادن و جذب جفت، رقابت با سایر نرها، یا ترساندن دشمنان از آن استفاده می‌کرده است. 

نمی‌توان اثبات کرد که این نمونه نر است، اما با توجه به تفاوت‌های میان نر و ماده در پرندگان، به نظر می‌رسد که احتمالاً این نمونه نر و البته جوان باشد. با توجه به این که بیشتر ویژگی‌های نمایشی پیچیده مختص نرهای بالغ است، این پدیده حیرت‌انگیز است. 

با توجه به براق بودن این یال‌ها می‌توان تصور کرد که احتمالاً این دایناسور حرکات موزون پیچیده‌ای برای جلب توجه جفتش به ساختارهای نمایشی خود انجام می‌داده است.» 

آقای اسمیت گفت، شاید پرهای زینتی این دایناسور بختش را برای بقا افزایش می‌داده است. 

او گفت: «دایناسورهای زیادی دیده‌ایم که تاج استخوانی، خار و باله بر پشت داشته‌اند که احتمالاً با آن خودنمایی می‌کرده‌اند، اما چنین چیزی را به ندرت در پرندگان امروزی می‌بینیم. تاج پرندگان از جنس پر است. این دایناسور کوچک تا حدی به ما نشان می‌دهد که چرا اچنین است. رویاندن استخوان و نگهداری از آن توان بدنی زیادی می‌خواهد، ضمن آن که استخوان سنگین است و اگر بشکند، آسیب جدی به بدن وارد می‌شود.  کراتین که ماده اصلی تشکیل‌دهنده مو، پر و فلس است، برای نمایش‌های چنین حیوان کوچکی گزینه بسیار بهتری است. ایجاد کراتین توان بدنی کمتری می‌خواهد، ضمن آن که کراتین سبک و منعطف است و در صورت آسیب دیدن، راحت بازسازی می‌شود. اوبی‌راجا قدیمی‌ترین دایناسور شناخته‌شده دارای ساختارهای نمایشی کراتینی است. وجود این گونه، انقلابی در نحوه ارتباط دایناسورها با هم پدید آورده است که آثار آن را هنوز هم در پرندگان امروزی می‌بینیم.» 

اوبی‌راجا جوباتوس ارتباط نزدیکی با دایناسور اروپایی دوره ژوراسیک موسوم به کمپسوگناتوس دارد که یکی از کوچک‌ترین دایناسورهای کشف‌شده است و دونده‌ای سریع با گردن و دمی دراز، اندام‌های عقبی قوی و اندام‌های جلویی کوچک بوده است. 

این پژوهش در نشریه علمی پژوهش‌های کرتاسه منتشر شده است.